เธอก้าวเดินออกไปบนทางนั้นเพียงลำพัง
ภายใต้ท้องฟ้าที่มันเป็นสี ฤดูที่ใบไม้ผลินั้น
รอแค่เพียงสักวันจะได้เป็นเหมือนดังใจ
เส้นทางที่ยังยาวไกล ขอให้กลายเป็นจริง
วันที่มันผ่านไปกับชุดนักเรียนตัวเดิม
กลายเป็นแค่ความทรงจำของฉันที่อยู่ในวันนี้
ฉันจะคอยประคอง โอบกอดเธอไว้ในใจ
เริ่มต้นชีวิตกันใหม่จากนี้ไปนะคนดี
ที่เธอนั้นหันมามอง เป็นห่วงใช่ไหม
ภาพที่ฉันเห็นกับเธอตอนนั้น ฝืนยิ้มให้ใครๆ
อยากหยุดเรื่องของน้ำตาที่รินที่ไหล
คือเวลาที่แสนดี ได้ลิ้มรสอย่างเป็นผู้ใหญ่
เปรียบดั่งเช่นซากุระที่ยังสวยงามตลอดไป
ใช่เลยเพราะว่าฉันนั้นจะไม่ไปไหนไกลยังห่วงเสมอ
และแม้ว่าเธอนั้นเดินหลงทางที่ยังวนอยู่ในหัวใจ
ฉันยืนอยู่ที่ตรงนี้ เพื่อทำให้เธอได้รู้ว่ารักนั้นอยู่ที่ใด